Για 30 χρόνια πριν (αν υποθέσουμε ότι ο συντάκτης είχε, τότε, σύγχρονες πληροφορίες και όχι ακόμα παλιότερες) καλά τα λέει, αυτά όσο αφορά την εφαρμογή σε αυτοκίνητα.
Τότε, τα περισσότερα αυτοκίνητα ήταν ήδη υδρόψυκτα, αλλά υπήρχαν και αερόψυκτα, είχαν πλατίνες, καρμπυρατέρ, και μεταλλικό (από λαμαρίνα) ρεζερβουάρ βενζίνης. Σε εκείνα τα αυτοκίνητα με καρμπυρατέρ, όταν μέσω μίκτη έμπαινε μίγμα υγραερίου - αέρα (το οποίο από μόνο του είναι εκρηκτικό) ταυτόχρονα σε όλους τους αυλούς στην εισαγωγή, και ξέφευγε κανένας σπινθήρας (από ανοιχτή βαλβίδα), γινόταν έκρηξη (μικρής ισχύος) στην εισαγωγή, και έφευγαν τα πάντα, καρμπυρατέρ, μίκτης, κουτί φίλτρου αέρος, ότι ήταν στην εισαγωγή, που μάλιστα την εποχή εκείνη ήταν όλα μεταλλικά, καθόσον το πλαστικό ήταν ακριβότερο. Όμως, επειδή ήταν μεταλλικά, σπάνια γινόταν μόνιμη ζημιά, και αν στράβωνε κάτι, γινόταν επισκευή επί τόπου με το σφυρί.
Μετά από πολλά τέτοια περιστατικά, το καπώ του αυτοκινήτου αποκτούσε μόνιμο εξόγκωμα στο σημείο που το κουτί του φίλτρου αέρα ( το οποίο λεγόταν "παπάς" τότε, λόγω σχήματος) κοπανούσε πάνω του κατά την έκρηξη στην εισαγωγή.
Ωραίες εποχές για ριψοκίνδυνους φτωχούς οδηγούς, εφοδιασμένους πάντα με πυροσβεστήρα και σφυρί...